Leszno i "Konfrontacje 2020" tamże.

Jakiś czas temu postanowiłem częściej brać udział w różnych konkursach fotograficznych. I od ponad roku idzie to całkiem sympatycznie. Zastanawiam się tylko nad tym, czy moje zdjęcia są na tyle dobre, że zasługują na wyróżnienia, czy też po prostu są na tyle dziwne, że czcigodni jurorzy nie bardzo wiedzą, co o nich myśleć, i na wszelki wypadek przyjmą chociaż na wystawę pokonkursową.  

Rok 2020 powoli zbliża się do końca, dla większości jest on dość ciężki i przygnębiający - trudno jest gdzieś pojechać i zrobić dobre zdjęcia, pozostają możliwości tutaj, w miejscu postoju.

No i tak dzisiaj wskoczył mi mail, w którym poinformowano mnie, że zająłem 1 miejsce na XXXIX "Konfrontacjach 2020" w Lesznie. Wyróżnione fotogramy były faktycznie - miejscowe i lokalne, zrobione bardzo budżetowym sposobem. Dla oszczędności prawie każdą klatkę naświetlałem dwukrotnie (aczkolwiek zdarza mi się robić to i trzy - lub nawet czterokrotnie), filmy były mocno przeterminowane (ORWO NP55 oraz ORWO NP7 z lat osiemdziesiątych), a wywoływacz składałem sam (notabene też wg receptury ORWO 70/Ansco 70 - można znaleźć u Ilińskiego, wydanie z 1976). Jedna z odbitek też była naświetlana na zabytkowym Fotonbromie, i moczona w rzeczonym roztworze.

Szczęście uśmiechnęło się też do mnie zapewne dlatego, że miałem fajną modelkę - Wiktorię, która obecnie studiuje fotografię w Londynie. Nie dość, że urocza, to jeszcze do tego mądra; życzę jej spełnienia fotograficznych marzeń, których nie zdradzę, bo one do niej należą. Mam nadzieję, że za jakiś czas o niej usłyszymy i będziemy mogli obejrzeć jej opublikowane zdjęcia.

Wernisaż "Konfrontacji 2020" odbył się 27.11.2020 on line, zaś 12.12 w ratuszu w Lesznie odbędzie się podsumowanie konkursu. Może uda nam się tam dojechać,

"Walka fotografa z robotami". Pojedyncza ekspozycja, Nikon F3, Nikkor 2,8/24 z filtrem czerwonym. Odbitka litowa na papierze Fomatone MG 132, wywoływacz ORWO 70 własnej roboty.

"Wiktoria chce się uczyć fotografii I". Nikon FE, Nikkor 1,4/50. Film ORWO NP55 w HC-110 1:63. Odbitka litowa na papierze Fotonbrom twardym, ORWO 70.

"Wiktoria chce się uczyć fotografii II". Odbitka litowa na Fomatone MG 132, moczona w ORWO 70 domowego składu.

Artdecowskie renowacje, 18.11.2020.

 Ostatnie dni minęły bardzo pracowicie. Skupiałem się głównie na czyszczeniu ze starej i brudnej (90 lat?) politury środkowego słupka, o który opierają się skrzydła drzwi oraz uzupełnianiu jego ubytków, spowodowanych zapewne dawno temu (późny PRL?) działaniem dużego śrubokręta oraz ciężkiego młotka. Posklejałem co się dało (Wikol) oraz uzupełniłem ubytki twardą masą szpachlową w kolorze ciemnego drewna. Po wyrównaniu papierem ściernym 120 różnice w kolorze stały się praktycznie niewidoczne. Zaś dzisiaj zafornirowałem części czołowe fornirem czeczotowym o bardzo podobnym wzorze i kolorze.

Część kilka dni temu brudną i zniszczoną przyjemnie się teraz bierze w ręce. Po wyschnięciu nadejdzie czas na kilkanaście warstw politury na szelaku, co pozwoli wydobyć i pogłębić rysunek słojów drewna. 

W międzyczasie powoli czyszczę właściwą komodę i uzupełniam w niej ubytki/uszkodzenia. Największym problemem będą zapewne stare ciemne i ohydne plamy, ale mam nadzieję, że sobie poradzę przy pomocy ługu lub Cifa.

Zaklejanie ubytków w górnej części komody - krawędź przednia.

Słupek wstawiony na próbę. Już po oczyszczeniu, przed fornirowaniem.

Fornirowanie zaszpachlowanych części przednich.

Fornirowanie z obydwu stron.

Klejenie elementu górnego mocującego słupek do wnętrza komody.

Fornirowanie - zbliżenie.

Artdecowskie renowacje, 14.11.2020.

W lipcu po sąsiedzku udało mi się pozyskać przeznaczony na przemiał przedwojenny mebel w stylu art deco - w mojej ocenie to późna republika weimarska albo wczesna III rzesza, jako że polskie meble posiadały znacznie czystszą formę, bez zbytecznych ozdobników typu gzymsiki, dodatkowych uskoków, zaokrągleń wykonywanych dla samej sztuki. Niemniej jednak uznałem, że czas najwyższy wziąć się znów za struganie, szlifowanie, politurowanie itd. Sam mebel został bardzo przyzwoicie wykonany z materiałów bardzo dobrej jakości.

W pierwszej kolejności zdemontowałem drzwiczki z podstawy/cokołu, odciąłem potwornie zniszczoną część drzwiczek prawych, dorobiłem ją z nowych elementów przyciętych u stolarza na wymiar, kupiłem przez internet fornir czeczotowy i przykleiłem go na nowej części. Następnie połączyłem go z 2/3 starych drzwiczek, dałem na dobry początek kilka warstw politury na szelaku, prawie gotowe drzwiczki przyłożyłem na próbę do podstawy i od razu zrobiło się lepiej.

Potem zabrałem się za częściowy demontaż podstawy, nie mogąc się nadziwić inwencji twórczej nieznanych z imienia i nazwiska rodaków. Na szczęście udało mi się usunąć bez większego trudu ebonitowe gniazdko sieciowe, wyłącznik oraz oprawkę do żarówki. Do tego kilkadziesiąt gwoździ, sznurki, pajęczyny, na koniec wyjąłem wspornik, straszliwie zmasakrowany dłutem stolarskim oraz młotkiem. Za jego renowację oraz uzupełnienie ubytków wezmę się w pierwszej kolejności.

W oczekiwaniu na transport. Stan pierwotny latem tego roku.

Odnowione drzwiczki włożone na próbę - pasują.

Pomijając drzwiczki, zostało jeszcze trochę zabawy.

Podstawa witryny w całej okazałości przed rozpoczęciem renowacji.

Słupek środkowy usztywniający konstrukcję - straszliwie zmasakrowany.

Widok z prawej.

Tenże z lewej.

Jak nie kijem go, to młotkiem.

Teraz mam swobodny dostęp do wnętrza.

Wnętrze jest w naprawdę niezłym stanie, biorąc pod uwagę okoliczności.

Dolna część z wycięciem na słupek.

Poznań w październiku 2020 czyli wartość dodana.

 Ostatnimi czasy - trudne są, przygnębiające, ale walka trwa i nasze będzie kiedyś na wierzchu - bawię się starymi, lekko stęchłymi materiałami nieistniejącego już bydgoskiego Fotonu. Wyjazd do Poznania w związku z wystawą oraz wernisażem "Śladami Mistrzów" był okazją nie tylko do świętowania, ale też do wykonania kilkunastu zdjęć, które nadają się do odbicia oraz pokazania światu. Kilkudziesięcioletnie papiery FOTONBROM całkiem dobrze wywołują się w domowej roboty ORWO 70, a jako że dzięki Sławkowi Fiebigowi oraz Mirkowi Węsiorze mam ich całkiem sporo, to z optymizmem patrzę w przyszłość - przynajmniej tę najbliższą.

Gdybym wywołał te papiery w zwykłym wywoływaczu do papierów czarno-białych, to otrzymałbym szarawe w światłach płachty bez kontrastu. Wywoływacz litowy do błon graficznych, mocno rozcieńczony, pozwala na uzyskanie praktycznie białych świateł, zaś cienie reguluję czasem obróbki w ciepłej zupie ( ok. 34-35 st. C).

Dodatkowo na ciemniejszych partiach i w półtonach zaczyna występować miła dla oka grafizacja - obraz składa się z malusieńkich ciemnych kropek. Wartością dodaną - przynajmniej dla mnie - jest zażółcenie papieru oraz przypadkowe skazy emulsji będące efektem wieloletniego przechowywania w różnych miejscach, najczęściej w temperaturze pomieszczenia.

Podwójna ekspozycja pozwala na oderwanie się od rzeczywistości, jej indywidualną interepretację, nałożone na siebie obrazy co rusz pozwalają na odnajdywanie częściowo ukrytych elementów, co za każdym razem zmienia wydźwięk uchwyconych ze statywu scen.

Po trzech latach wróciłem do Poznania, tym razem widząc go przez kwadratowy wizjer starej Mamiyi.