Widoki Motławy, 22.10.2019.

W ostatnią niedzielę miałem okazję przejść się po rynku na Przymorzu. Przy wyjściu stał znany z widzenia pan, sprzedający różne wyroby techniczne minionej epoki, wśród nich aparaty do prawdziwej fotografii, czyli na filmy. Młodszym i nie posiwiałym jeszcze koleżankom i kolegom oświadczam, że filmy obrabia się w mokrej ciemni - bez żadnych zbereźnych konotacji. Na stoliku wśród cudów techniki sprzed kilku dziesiątków lat spoczywała Minolta SRT 303 - serce zabiło mi żywiej, jako że lata temu od duńskiego przyjaciela dostałem bardzo podobną Minoltę SRT 101 z kilkoma bardzo fajnymi obiektywami, wśród nich zaś kultowym Rokkorem 58 mm ze światłem 1,4. Plastyką bije on wszelkie Nikkory, które też przecież sroce spod ogona nie wypadły.
     Dzięki takim konstrukcjom optycznym zawiązała się współpraca Minolty z Leitzem w Wetzlarze, co zaowocowało wspólnymi rozwiązaniami zarówno optyki jak i konstrukcji kamer, sprzedawanych oczywiście pod różnymi nazwami.
     Wyskrobałem z portfela żądane 100 złotych i aparat był mój! Posiadał on także ze wszech miar zacny obiektyw 1,7/50 mm, ja jednak od razu po przyjściu do domu założyłem starsze nieco szkło 58 mm na nowsze body. Posiada ono - w przeciwieństwie do modelu 101 - funkcję wielokrotnej ekspozycji oraz możliwość podglądu obydwu parametrów ekspozycji, tj. czasu naświetlania i wartości ustawionej przysłony poprzez wizjer pryzmatu. Dodam, że aparat wygląda prawie niczym nowy, bez większych rys czy otarć na korpusie. Brakowało tylko dekla od obiektywu.
     Dobry Pan światłem dzisiaj wynagrodził, toteż już przed południem byłem na Starówce, chwytając poprzez wizjer i naświetlając kolejne klatki przeterminowanego filmu Fuji. Skanowanie wypadło całkiem dobrze, aczkolwiek tyłek nieco zdrętwiał. Miłość jednak wymaga ofiary.

Nie tylko Fordowo było, wbrew pozorom. Kuźnia Wodna 19.10.2019.

Jak wiadomo, Fordy są fajne, wygodne, mają przyjemne osiągi, ale nie są uważane za pojazdy zbyt trwałe. Jednak wytrwałość rodaków sprawia, że niekiedy na drogi wyjeżdżają pojazdy zbudowane np. w roku 1930. Takowe cudeńko, jakby prosto z taśmy, przytoczyło się dzisiaj pod Kuźnię Wodną. Były też inne ładne pojazdy, jak np. Mustangi czy Capri, które pamiętam jeszcze z dzieciństwa. Potem to poznikało, ale pojawia się znowu, przynajmniej na zlotach starych samochodów.

Ford A, 1930

Milczące postacie nad Motławą. Baryt trzyma 180 lat.

Nie wiem, czy jestem ciekaw i czy chciałbym wiedzieć, czego były świadkami kamienne postaci figur nad Motławą. Mój największy niepokój budzi figura pruskiego bóstwa przy ścianie Muzeum Archeologicznego.
Lecz bóstwa hinduskie też są tajemnicze, aczkolwiek nieco bardziej chyba spersonalizowane.
Nie wiem, czy powinienem dalej o tym pisać - ogarniają mnie smutne myśli o nieuchronności przemijania. To wszystko i tak pozbawione jest znaczenia w obliczu wieczności. Po dawnych kulturach zostały marne resztki, śmietniki i ruiny. Po ich twórcach pozostały gdzieś atomy, zmieszane z piaskiem lub wodą. Podobno najtrwalsza jest pamięć, ale i ta przemija wraz z ostatnimi przedstawicielami jakiegoś rodu czy innej grupy.
Barytowe odbitki żyją przynajmniej 180 lat (Daguerre i Talbot - 1839 rok). Muszą być jednak porządnie obrobione. Staram się.